In onze parochie hecht het pastoraal team eraan bijeenkomsten van (werk) groepen, beraden e.d. te beginnen met (bij voorkeur) een Schriftlezing en geloofsgesprek. De pastores beschouwen het van harte hun taak in de uitvoering het voortouw te nemen, maar stimuleren ook dat anderen hierin voorgaan.
De bijeenkomsten van het pastoraal team beginnen altijd met Schriftlezing en geloofsgesprek en we constateren dat het voor ons vruchtbaar is. Het inspireert en (ver)bindt ons. Het geloofsgesprek
is de ene keer boeiender en dieper dan de andere keer, maar we hebben elkaar door deze gesprekken gelovig beter leren kennen en onze basis en het verstaan van onze missie is erdoor verstevigd. Verschillende malen hebben we ook gemerkt dat tekst en gesprek vervolgens in het aan de slag gaan met de agendapunten (waaronder ook het nodige ‘regelwerk’) op een positieve wijze doorwerken – een nieuw perspectief werkt mee en helpt soms aanwijsbaar verder. De ene keer meer dan de andere keer natuurlijk...
Nu was in de vergaderingen van een liturgisch beraad van één van onze geloofsgemeenschappen sinds enige tijd het moment van verdieping weggevallen. Het was altijd gebruik met het lezen van een korte tekst te beginnen. Dat gebeurde door de oudste deelneemster van het liturgisch beraad, die altijd zelf de teksten koos. Nu zij om gezondheidsredenen haar deelname heeft beëindigd is het bezinningsmoment geruisloos verdwenen. Onlangs heb ik in de rondvraag gezegd dat ik dat betreur. Er kwam direct reactie: ”Het is iets dat het pastoraal team wil – we komen bijeen om te vergaderen en er is veel te doen. Bezinnen doe je voor jezelf en waar en wanneer je dat wilt – dat kan je niet verplichten”. Op die reacties heb ik gevraagd het punt op de agenda te zetten. Er werd mee ingestemd het te bespreken.
Toevallig was het in die periode mijn beurt om voor het parochieblad de pastorale column te schrijven. Omdat het me best hoog zat heb ik die gewijd aan wat het lezen van de Schrift en het geloofsgesprek in ons team mij en ons als groep brengen. Ik schreef:
Lezen om te zien.....
Het overkomt me regelmatig dat ik, na over ’iets’ gelezen of gehoord te hebben, vervolgens dat ‘iets’ steeds weer tegenkom. Ik weet natuurlijk dat die nieuwe informatie er al lang was. Maar met mij is iets gebeurd. Door het eerste bericht ben ik geraakt en dat maakt dat ik uit alle informatie nu wel uitfilter wat met ons ‘iets’ te maken heeft. Ik ben op dit punt geprogrammeerd. Meestal gebeurt dat onbewust.
Dat ‘programmeren’ laat ik niet altijd aan het toeval over. Met het lezen van de bijbel scherp ik bewust mijn oren, ogen en andere zinnen. Dat heb ik nodig. Want ik sluit me van harte aan bij de geloofsovertuiging dat “God het werk van zijn handen niet laat varen”, dus actief is, alles draagt en dat God werkt in onze wereld, ook door de handen van mensen. Maar zien we dat? En ik vind ook dat wij, beperkte en snel afgeleide mensen, ons best mogen doen om dat werken van God en de Heilige Geest op te merken. Om mijn gevoeligheid ervoor te wekken lees ik stukjes uit de bijbel. En als je het samen doet is het ook prachtig om te delen wat de tekst oproept. Zo kan ik, kunnen we, gaan zien hoe het gebeurt... Soms duidelijk, vaak blijft het zoeken en tasten, vermoeden...
Wij, de pastores, stellen in al onze bijeenkomsten met mensen in de parochie voor om te beginnen met samen luisteren naar een stukje uit de Schrift, het woord van God, en wat het je op dat moment zegt uit te wisselen. Precies hierom... dat het wat we gaan doen kan kleuren. Hoe zouden anders je ogen geopend moeten worden?
Door verschillende omstandigheden werd de bespreking van het punt een aantal malen opgeschoven. Enige maanden later kwam het dan toch aan bod en heb ik ter inleiding de voor mij belangrijkste punten uit mijn column nog eens opnieuw verwoord. De reacties waren nu heel anders dan in de eerdere bespreking. De column bleek gelezen en overdacht. Iedereen toonde zich bereid het te gaan proberen en er na een tijdje met elkaar opnieuw over te spreken en de ervaring ermee uit te wisselen.
Inmiddels openen we met (zoals ik meestal kies) de evangelielezing van de dag. Na de lezing nemen we even de ruimte om in alle vrijheid erop te reageren. En dat begint te gebeuren. Steeds gemakkelijker. We hebben al enkele keren boeiende gesprekjes beleefd die bijblijven.
