– Wat fijn dat ik je tegenkom!

– Ha Milo! Dat is best een tijd geleden...

Milo vertelt kort wat er op materieel vlak zoal in zijn leven is gebeurd de laatste weken. Hij woont alweer bijna een jaar zelfstandig in een flat van de slooplijst. Dat heeft hij zelf geregeld na een paar jaar dakloosheid. Die dakloze jaren waren boze jaren. Milo kwam er achter dat er wel nachtopvang was, maar dat de hulpverleners hem niet zomaar aan een eigen huisje hielpen. Hij heeft het zelf gedaan en daar is hij trots op.

Maar niet alles loopt helemaal goed en daar gaat het korte gesprekje verder:

– Ik ben nu op het moment beland dat ik toch hulp vraag bij alles

– Oja?

... en hij vertelt hoe hij toch weer schulden heeft opgebouwd, de enveloppen niet altijd openmaakt. Dat hij wel zijn afspraken met hulpverleners nakomt, maar hoe je dan bejegend wordt bij de Sociale Dienst! Hoe hij nu is gestopt met ‘zuipen en blowen’. Al drie dagen! Hij wil niet gevonden worden op het beruchte veldje achter het gemeentehuis, als deel van de dakloze drinkers... Daarom besloot hij te stoppen.

– Ik heb een tijdje zeg maar fuck the system geleefd, en op een gegeven moment the system fucks you

– Want je maakt deel uit van de samenleving, of je nu wilt of niet

– En dan WIL ik ook! Maar ik kan het nu even niet alleen.....